Terugblik op Coronatijd

In de marge van het bewonersparlement hebben Rita Nijs en Hilde Depuydt elk een reflectiegroep begeleid en samen met de bewoners van Ter Meeren maken ze de evaluatie op van anderhalf jaar coronapandemie.

Hoewel het aantal besmettingen en de sterftecijfers in Vlaanderen onrustwekkende hoogtes aannamen tijdens de opeenvolgende coronagolven, kennen slechts weinig bewoners iemand in de eigen familie- of  vriendenkring die ernstig ziek is geworden door het virus. Eén enkele deelnemer aan de gespreksgroep heeft een vriendin die op intensieve in coma heeft gelegen, maar gelukkig goed hersteld is ondertussen. Bij een andere bewoner werd het gezin van de dochter getroffen door milde Covid-klachten.

Ge kon geen woordeke meer placeren

De pandemie bleef voor de meesten gelukkig een abstracte bedreiging, maar wat vonden de bewoners in dat licht van de strenge maatregelen om het virus uit het woonzorgcentrum proberen te houden? Met die vraag trokken Hilde en Rita het evaluatiegesprek op gang.

Wat moest moest, het was nu zo. Niet buiten kunnen en zo geen andere mensen ontmoeten, dat breekt de namiddag anders toch. Kinderen die niet binnen mochten in de eerste lockdown. Bezoek gemist van familie en vrienden. Je zit op je eilandje en je groeit weg van elkaar. Kleinkinderen kennen je op den duur echt niet meer. Het niet van de woning mogen. Het stoppen van de activiteiten die de dag zinvol vullen. Geen contacten, geen babbeltje meer kunnen slaan met andere bewoners. Het eindeloze binnen zitten. En de strikte bezoekuren maakten het moeilijk voor de eigen kinderen, werkende mensen, om nog op bezoek te komen.

Psychosociale effecten voor de bewoners

Was je onzeker? Op welke momenten was je angstig? Hoe werd je gerust gesteld? Wat heeft je geholpen om het wat beter aan te kunnen? En vooral hoe hebben wij het ervan afgebracht als zorgprofessionals en wat kunnen we in de toekomst nog beter doen…

De meesten zijn naar eigen zeggen nooit echt angstig geweest: slechts één van de deelnemers aan het gesprek gaf te kennen bang te zijn geweest om zelf ziek te worden en om anderen te besmetten in de periode van de lockdowns.

De regels werden nauwgezet gevolgd en dat was goed. We voelden ons veilig. Geen reden om bang te zijn, alles was goed geregeld. We zaten hier goed. Mijn kinderen hebben mij erdoor gehaald. We gaven elkaar moed. Dagdagelijkse dingen kunnen verder zetten. Het dagblad lezen en TV kijken om op de hoogte te blijven van alles, in de streek, België en gans de wereld. De medewerkers legden alles uit en stelden ons gerust; die hadden veel begrip.

In volle pandemie naar het woonzorgcentrum verhuizen? Het gebeurde wel, de bewoner vertelt zelf hoe dat kwam:

“Ik woonde nog alleen thuis en dat lukte; ik deed mijn huishouden zelf, ook de strijk. Er werd wel eten aan huis gebracht. Dat werd tijdens corona rap afgegeven aan de deur; ik moest zelfs een tafeltje buiten zetten. Dus kon ik met die man ook al geen babbeltje meer doen. Erg! Al de contacten met buren vielen weg. Ik had veel meer tijd om mijn dagelijkse taken te doen, maar ik had geen goesting, geen moed. Corona heeft mijn verhuis naar Ter Meeren bespoedigd.”

Lessen voor de toekomst

Wat zal je je altijd blijven herinneren van het afgelopen jaar? Heb je ondanks alles het contact met de familie kunnen onderhouden? Zijn er mankementen aan het licht gekomen?

Dat het zo lang duurde. Nooit verwacht dat het meer dan een jaar zou aanslepen. Het coronakapsel! Het was een moeilijke periode, maar we zaten hier goed binnen. Ik heb mijn kleinzoon in Amerika kunnen zien op het scherm, dat is een wonder. Gewoon telefoneren was dagelijkse kost. Er werd véél meer dan tevoren getelefoneerd. Dat was het belangrijkste communicatiemiddel toen bezoek uitgesloten was.

Enkele bewoners kregen zelf een tablet van hun kinderen om te kunnen videobellen. De oudere generatie heeft veel van die moderne ontwikkelingen gemist, van voor corona al, en dat was nu wel spijtig. Sommigen vergelijken de lockdown met de oorlog. Maar in de oorlog was er véél meer angst. Toen was er een gevaar dat veel groter was. Tegen corona kan je beschermen, goed uw best doen en het lukt wel. Tegen bommen begin je niets…

 

Aan de inkom van het woonzorgcentrum bouwen we aan een kunstwerk, een herinneringsplek waar medewerkers en families ook hun tekens van dankbaarheid en verdriet kwijt kunnen. We noteren op een pluim waarvoor we dankbaar zijn en op een steen wat ons verdriet gaf.

 

We kijken met bewoners, familie, medewerkers en vrijwilligers hoopvol uit naar de mooie en de vrijere zomer van 2021!